Ramamani (Wife) Vs Ramamani (Husband) - Mother Tongue

Many of us would have enjoyed watching Shri K. Balachandar’s TV serial ‘Ramani Vs Ramani’. It was hilarious and conveying simple messages. Here, I have tried one of my own and named it as ‘Ramamani Vs Ramamani’. My grateful thanks to this creative genius.

Ramamani, a teacher by profession was also a mother of two children. She was having  good reputation among her students. She was handling children in 4^th to 6^th  Standards. The Principal of the school was full of praise for her. In fact her daughter and the son are also studying in the same school. But, she avoided the Sections in which her children were studying. Come Evening and Ramamani (W) is back  home from the school. So too, her husband Ramamani(H) has also returned from his office.

A dialogue between Ramamani, the wife and  Ramamani, the husband goes like this.

Ramamani (W):  “To day,  I narrated good anecdotes  from Tenali Rama  and Esops stories.”

Ramamani (H): “Is it so? Sure they would have enjoyed.”

Ramamani (W): “Yes, Even the Principal appreciated me for my excellent way of handling the children. So, it was always fun when Ramamani  comes to the class, said the Principal.”

Ramamani (W): “In appreciation, she has issued me  a letter of appreciation too. I will just read out one para from it.”

“With a stare on her face, she addressed her husband. Are you listening?

Ramamani (H): “ I am prepared to listen. But, you must tell me what the message was from the Principal!”

Ramamani (W): “Listen, and she continued to read the para. ” Ramamani with all love and affection  handled each of the students  with great care and smooth voice.   Each child  was  moulded  well disciplined  one  and well behaved. Such was her patience.  She allowed them freedom to explore and encouraged them to come up with creative ideas. The parents of the children studying under Ramamani’s care were full of praise.”

Ramamani (H): “I see!”

Ramamani (W): Apparently annoyed, she raised her voice and asked, “It appears you are not appreciative of my work recognised by my Principal.”

Ramamani (H): “No, no, you richly deserve this.”

Ramamani (W): “Thanks for your compliments, saying so, she rushed out of his sight.”

Arya, the son was playing with toys, watching and playing video games, ignoring his homework.

Avanyaa, the daughter was running all over the places inside the house testing the patience of her mother. Suddenly, there was silence. She was not seen anywhere in the hall.

Ramamani(W): “If you do not finish the homework in another fifteen minutes, Arya I will bash you, And no dinner for you; I will stop you from basket ball coaching.”  Banging the vessel in the hand over kitchen table reflecting her anger,  her  shrilled voice with stern warning to her son came  from the kitchen where she was engaged in cooking the dinner.

Avanya , the daughter, sitting silently in the small bed room,  was watching videos, playing games using Appa’s mobile.

Ramamani (W): “Avanya, stop using Appa mobile immediately;  otherwise I will stop you from going to school. He also does not have any responsibility,” another round of warning shot at the daughter this time.

Ramamani (H): “Why are you yelling Ramamani?, said in a feeble voice fearing similar treatment for  him too.”

Ramamani (W): “You don’t know anything about management of children; better keep quiet,” she shot back with the same vigour.”

Ramamani (H): Fearing that he will also be bashed by his wife, just murmured, “Oh, is this called Mother Tongue?” 

Komacha (Santhanam)

19/02/19

---

Golden Age - English Version

Almost 40 years ago (may be around 1970s), I wrote this drama script in Tamil and sent for publication to then leading magazines like Vikatan, Kalki, Kumudham and also to DD. But, none touched it with their longest of long poles. The crumbled pieces of the manuscript of the drama are still in my possession waiting to be read. I felt my Blog is the only way I can share it.  Last week the  Tamil version of the drama was posted in my Blog. The English version presented now is for the benefit of those who do not know to read the Tamil version. The first page of the crumbled script is presented to know its age!

The situations brought out were almost prevalent then during the period of writing of this drama. So, I have retained the contents without any modifications to the original script.

Komacha (Santhanam)

18 February, 2019

Actors:

1.     Kanakaraj and his wife Thangamani

2.     Bhaskaran and his wife Ponnammal

3.     Pattammaal- Friend of Thangamani and Ponnammal

4.     Sundari – Another friend of them

5.     Rowdy- Thief

Scene-1

Place: Kanakaraj’s House

Thangamani was in her make-up room dressing herself to go out with her husband. She was putting the jewelleries in a long tube like cotton bag matching with her saree colour. She tied it along her waist and over that wore her petticoat and the saree. Then, she was almost ready to go out with her husband and was coming out of her room.

Kanakaraj: “Kya (in Hindi), all dressing and make up are over ? Shall we go?”

Thangamani: Slowly rubbing her waist and feeling confident that the jewelleries are safely in place, “Han, I am ready. Let us go.”

Scene -2

Place: Bhaskaran’s House

Ponnammal unzipped an inside packet attached to her petti-coat and thrust the jewelleries in it. Outside the room, her husband was hurrying her up and asked her if her dressing was over.

Bhaskaran: “Is the dressing over?”

Ponnammal: “Just a minute, I will be ready.”

After a while, she emerged from the room wearing a simple saree and without displaying any jewellery as normally any woman would like to show off.

Ponnammal:  “Ya, I am ready…. Shall we go?”

Scene-3

Place: Busy Pondy Bazar area in T.Nagar, Chennai

Thangamani, her husband Kanakaraj were walking down the street near Panagal Park. They have come from Delhi on  a month’s leave. Thangamani appeared with a very simple saree though she has a lot of jewellery to wear and show off.  There were no golden bangles in her hands and no gold chain too on her neck.

From a distance, Thangamani saw her friend Ponnammal and her husband Bhaskaran  coming in the same direction where Thangamani were also walking. On seeing them Thangamani observed to her husband Kanakaraj……

Thangamani: “Is she not Ponnamma! It appears that she has also come on occasion from Kolkata.”

Kanakaraj: “Yes, Yes, it is your friend Ponnamma. As you say, she might have come on vacation too. Her husband Bhaskaran is also with her.”

Meanwhile, looking at Thangamani and her husband, Ponnammal waving her hands started coming towards them.

Ponnammal: “Hey, Thangamani, how are you? How is the winter in Delhi.”

Thangamani: “We are fine,  but not so comfortable. Of course, the winter in Delhi     is not so bad  this year.”

Ponnammal: “I find some changes in you. Ya, you used to be fond of wearing gold jewelleries all the time. But, now I find that you seem to have become a modern woman and wearing nothing on your neck. Since when is this change!”

Thangamani: “M…M… there is nothing specific. She seemed to ignore responding Ponnammal’s observation on her.”  

Bhaskaran: (In a low voice that can be heard by Ponnammal only) “Don’t cause embarrassment to them. They may have their own problems. Don’t make them feel bad.”

Kanakaraj:  (In almost similar fashion in a low voice that can be heard by his wife Thangamani only) “Why? Do you feel shy of sharing your experience? She is your friend after all and she can also be cautious in future.”

Thangamani: “M…M… Nothing specific. It is more out of compulsion. But, I also want to ask you the same thing. Why are you wearing a simple and cheap quality black beaded chain. I know that you are also fond of dressing up yourself well with jewelleries suiting the occasion. Last time when we met here in Chennai, you also showed me the eight sovereign chain purchased from V.B.V Jewellers.” 

Kanakaraj: “Why are you hesitating and feeling shy?  Okay. I myself will narrate the incident. About a few months back we were returning home after visiting Uttar Swami Malai Temple. On our way back home, two thugs suddenly appeared in front of us and threatened  with sharp long knives and demanded gold jewelleries. Out of fear and anxiety to protect our lives from the thieves, she gave away the jewelleries and we rushed back home. That was the last day Thangamani wore golden jewelleries whenever we went out and travelled outside Delhi. Of late, Delhi has become unsafe for ladies to go well dressed. Since then, as advised by her friend who encountered similar experience earlier,  Thangamani used to put the gold jewelleries in a long tube like cotton material matching her dress and tie it around her waist. So, whenever we go out, she follows this practice. In those days, we used to tie a thick chain (Aranaa kodi in Tamil) to our kids either in silver or gold. Of late, even women of Delhi have also started following similar way of dressing up.”

Bhaskaran: (Looking at his wife Ponnammal) “Now, are you  happy? Now, should you not tell your story to your friend Thangamani? Oh! You also feel shy of sharing it. Okay, I myself will narrate it. As in Delhi, Kolkata also is notorious for day light robbery and  murders more frequently being heard now ever before. On such a fateful day, she was going out nearby to meet her friend. Just then, one stout guy sitting on the pillion of a motor cycle was slowly following her from behind. When he neared her, he snatched the gold chain from her neck and darted with his friend accelerating the motor cycle. It was pretty heavy, may be 7-8 sovereign of gold.  Unfortunately, she had included her mangal sutra also which also went along with the other gold chain. Now a days, most of the women fearing of losing their valuable gold ornaments particularly the Hindus wearing Mangal Sutra started keeping them in safe deposit lockers or hiding them on their own body. Instead they are wearing an yellow thread with a turmeric stick tied  to it. With the price of one sovereign of gold selling at about Rs.170/-, it becomes risky to wear any jewellery. Instead I carry them in a packet specially stitched to my petticoats. Particularly during our travel outside. So, nobody will be aware that she has gold ornaments with her and it is also safe from any theft or robbery.”

Kanakaraj: “Do you mean to say that both of you opine that keeping your jewelleries hidden in your dresses worn is safer than keeping them in bank lockers? Is it so? “

Ponnammal: Murmuring, she addressed Bhaskaran, “Why are you telling all these?”

Thangamani: Addressing Kanakaraj “This is also a good idea. So, I will have inner packets stitched to my petticoats and safe keep them there.”

Kanakaraj: “Okay, go ahead with your idea. The tailors are not having adequate work and are very poor too. This would improve their livelihood!”

At that time, both of them saw their common friend  Pattammal was found approaching them. She  was also from a well-to-do family. Not to mention about her craze for gold jewellery, she was particularly fond of wearing only silk sarees. But, that day, she was found wearing a simple cotton saree and without any ornaments in her neck.

Ponnammal: With surprise on her face, she addressed, “How are you Pattu; Hope everything is fine with you? When did you come from Patna? We know your great love for wearing Silk sarees, as your name ‘Pattu’ suggests. But, you look poverty stricken and found wearing a simple cotton saree. What happened to you? Hope, everything is Okay at your end.”

Pattammal: “Why are you making me cry while I am still suffering from the haunting memory over the horror I suffered in the recent past? One day, after finishing shopping, I was returning home. Since it was winter, it became dark even around five in the evening. There was no electric supply in our street and around that area. Patna was in the grip of darkness and without electricity for long hours every day.”

Ponnammal: “Kolkata was equally bad with over 10 hours of power cut every day. In fact, my husband used to say that in his office some of the male staff members used to work after removing their shirt and with banian on. That way both of us are residing in such horrible cities. Okay, you continue with your story.”

Pattammal: “Suddenly, from nowhere a thief with a long dagger jumped in front of me and demanded my jewelleries be parted to him. Out of fear, I handed over the jewels including the ring in my finger. He did not seem to go away with the jewels and looking at the shining silk saree demanded me to give him the saree too. Little knowing what to do and without anyone to help around, I had to remove my costly silk saree and I threw it on his face and ran away before further harm from him to my modesty. I reached home with my petticoat on and bolted the door from inside. My husband was shocked and that was the end of my love for silk sarees but on gold jewels it still continues. I also follow the petti-coat way for hiding my jewels whenever we go out.”

Bhaskaran: “Oh! Ho!, the fellow did not spare you with your Silk saree which he might have valued equally precious. Or he might have thought that he could gift it to his wife. It appears both Delhi and Kolkata are better for a living than Patna.”

Just then, their another friend Sundari appeared to be approaching them. Sundari was from a lower middle class family where both the husband and wife were compelled to work to lead a decent life. Always looked simple in her dress and with just a black beaded chain in her neck and a few glass bangles in both the hands. But, today, the three friends who are affluent  were surprised to see her friend Sundari coming with chains and bangles adorning her neck and hands which looked shining like any gold ornaments.  

Ponnammal: “Just see, we move around with fear of losing our jewels to the day-light robbers and hiding them in our waist and petticoats. But, this Sundari who is from a humble background is showing off her wealth by boldly wearing fearlessly, the jewels. From where has she got her wealth? She is working in a small company for a modest salary. So too, her husband. Then, how come…….? There is something mysterious about her new found richness.”

Thangamani:  “If the poor becomes rich suddenly,  they will carry their umbrella even in the night,  goes an aphorism. (In tamil, it is said that if Arpaththukku pavizhu vandha, arththa raathirila kooda kodai pidippangalam). Yes, I also agree with you. But, there she is coming. We will ask her,”

Meanwhile, Sundari reached them and exchanged good wishes for meeting after a long time.

Sundari: “What is happening here? A round table conference in the middle of the road! But, all the three of you seem to be as economically poorer than ever before. I have always seen you all well dressed and bedecked with jewels. But, none of you seem to be happy and suffer from something unknown.”

Pattammal: “Yes, Sundari, you are right. We are not as happy as before. Life in our places is miserable and risky too. Okay; how are doing? You seem to be leading a more comfortable life than any of us. Your very decorated ornaments around your neck, shining bangles in your hands, all give us a feeling that you are better off than three of us. More over you are D.I.G. So, it is but natural that you lead a more decent life than us.”

Sundari: “What do you mean by D.I.G? I don’t understand the term.”

Pattammal: “D.I.G means Double Income Group. Since both you and  your husband are earning, you seem to have a better life.”

Sundari: “With some disappointment that her friends did not understand her real life struggle she explained, ‘If I do not go to office, there will be no food for the day. It is a hand and to mouth existence that we are leading now.”

Thangamni: Sarcastically, “You do not seem to be suffering from such impoverished state of living.”

Sundari:  “What are you telling Thangamani? What made you to make such observation about me. Oh, Ho, on seeing these jewelleries on my body.  She gave a hearty laugh.“

Sundari: “Continuing her conversation laughingly told her three friends there was a big story behind her present day glittering look and life style. It does not matter if I share my story with my friends. One day, I was returning from my office. It was a month end and I had no money to take even a bus ride to go back home. So, I started walking back home and there was a slum area and I decided to take that route as it would shorten the distance from my office to my home. It was dark and thickening clouds forewarning rains any moment. Half way through the slum, a rowdy fellow with intention of stealing whatever I have,  appeared before me and demanded my handbag and jewelleries. For a moment, I laughed to myself and gained some courage and told him that I was a poor woman working in a small position in a firm and I do not have anything to give him, even a rupee as my purse was empty. Even there is no jewellery except her mangal sutra tied in an yellow cotton rope.”

Rowdy(Thief): “Spitting on my face and calling me by all nasty names, he thrashed me black and blue with a big wooden stick. He warned me that henceforth, I should not show my face in the slum. With pain and internal injury to my back, I had to take fifteen days leave and remain at home. I was also not eligible for any salary during that period. But, life has to go on and I cannot afford to sit at home for ever fearing these thugs. So, I purchased some gold guilted jewelleries for Rs.50 which itself was a huge amount for us to spend. It was out of compulsion to resume my office work, I have to invest in this to fool such thugs who cross our way with intention of stealing our jewels.”

Friends looked at each other with various thoughts and comparing each one against the miseries of other three friends as to who was better in handling such situations. Baskaran and Kanakaraj exchanged smiles at the predicament in which their friends were in. Thangamani as though caressing her hip tried to ensure that the jewelleries in the cloth belt were safe. Ponnammal and Pattammal too tried to feel that her jewelleries were safely lodged in the petticoat packet.

No,No…… None can change this situation. One set of people suffer from their love for gold but inability to wear them on any occasions; another set of people like Sundari who cannot afford but was forced to show off out of  her own necessity. None of them will change. They are all present day ‘Midases’.”

Pahalwan vs Brainwan - Story for cheering up the children

From Karthik Venkateswaran to his daughter Kavya

Narration by Komacha (Santhanam, Grand Father)

As every other parents love their children, Karthik is no exception. Karthik, our beloved Son-in-Law uses a variety of creative ways of keeping both Kashyap (son -7+ years) and the little Kavya (daughter- 3+ years) to change their moods and bring humour among them.  

Telling stories of his own imagination is one of his techniques he is good at in bringing  cheer on their faces. Here, I am sharing one such story fabricated and narrated by him to make Kavya who was looking dull as her mother (Vasudha) was not seen around after she woke up. On a Saturday, she had accompanied Kashyap for his Football match held a little away from their home.  Karthik was doing baby-sitting that day. In Bangalore traffic which is notorious mainly due to construction work such as creating a new fly over or under sub-way or relaying of roads etc., to go and return from the nearest neighbourhood would mean three hours. Karthik knows he has to manage her for such a long time. 

Rhydham is a school friend of Kavya. He has a tendency to tease and hurt his class mates. May be a pretty naughty boy without having any intention to hurt. Kavya was also his victim on a couple of occasions.

Using one such incident happened between Kavya and Rhydham, Karthik tried to fabricate his own story and cheer up Kavya that  day as she was demanding her mother to come and give her milk.

The story went  somewhat like this.

Karthik asks Kavya about the type of tantrums Rhydham used to do on her. She answered saying that Rhydham used to tease her and even hit her  at times.

So, Karthik told her to learn Karate by gesticulating some actions used in Karate. She sat up and listened to the narration of her father and she became a bit quieter. Still, she was reminding her father as to when her mother would come back home.

Ignoring her plea, Karthik continued his fabricated story. He told Kavya, if  you learn Karate then if Rhydham hits her, she can use Karate technique and hit him back. Smile lit on her face. So, in an imaginary way, Karthik took her to a Karate Master and trained her in Karate.

Another day, when Rhydham tried to taunt her in his usual way, she used karate technique and hit him harder and injured his nose. In the evening, after returning home, Kavya explained her action on Rhydham to her father. When Karthik was told so, Kavya threw a beaming smile.

Slowly, he was trying to move her away from her thought of demanding her mother.

Next day, on hearing from his son Rhydham, it appears his father demanded a meeting with Kavya’s father Karthik to sort out the problems between Kavya and Rhydham. Kavya warned her father that Rhydham’s father was a wrestler(Pahalwan) with huge muscles in his hands and legs and he will harm you too.

Karthik too agreed  to meet Rhydham’s father and so both of them met in a nearby Park. Rhydham’s father was seen obviously disturbed about the bashing his son got from Kavya and looked like punching a hook on Karthik’s face. On seeing him, Karthik told in his own humorous way that both were heavy weight and have muscles except in wrong places. He said that while Rhydham’s father as a renowned wrestler had his muscles in his hands and legs, he (Karthik) was having it in his belly area of his body gently caressing his  ever growing stomach. So, he challenged him for a dance competition instead of wrestling.  Rhydham’s father could not control his smile and laughed heartily. That way they met with different strategies and became closer. Karthik Sir, you have won. I am happy that Kavya is a friend of Rhydham and he will not misbehave with her in future.

When Karthik tried to imitate the dance he would have done in front of Rhydham’s father and told her that the moral of the story was that she should her brain more effectively when in crisis  and win over against anyone or any situation.  Kavya laughed innocently and hug her father forgetting all about her dull mood in the beginning and just slept off on the lap of her father.

As heard and narrated by Komacha (Santhanam). I enjoyed the narration and hope you too would enjoy.

Komacha (Santhanam)

17 Feb 2019

கோல்டன் ஏஜ்

More than 30 years ago, I wrote this drama and sent for publication to then leading magazines like Vikatan, Kalki, Kumudham and also to DD. But, none touched it with their longest of long poles. The crumbled, pieces of the manuscript of the drama is still in my possession waiting to be read. I felt my Blog is the only way I can share it which I have presented now. Will try the English version of the drama too for those who do not know to read Tamil version.

Komacha (Santhanam)

14 February, 2019

******

பாத்திரங்கள்:

1.     கனகராஜ், அவன் மனைவி தங்கமணி

2.     பாஸ்கரன், அவன் மனைவி பொன்னம்மாள்

3.     பட்டம்மாள்- தங்கமணி, பொன்னம்மாள் இவர்களின் தோழி

4.     சுந்தரி- இவர்களின் மற்றொரு தோழி

5.     ராஸ்கல்-திருடன்

காட்சி-1

இடம்: கனகராஜ் வீடு

தங்கமணி அலங்காரத்தில் ஈடுபட்டுள்ளாள். ஒரு நீண்ட வால் போல் உள்ள பையில் தன் நகைகளை வைத்து அதை தன் இடுப்பை சுற்றி கட்டி கொள்கிறாள். அது, புடவை மடிப்பில் மறைந்து அதே கலரில் உள்ளது. பிறகு, அவள் வெளியில் செல்ல ஆயத்தமாக கிளம்பி வருகிறாள்.

கனகராஜ்: என்ன, எல்லா அலங்காரமும் ஆச்சா? வெளியே கிளம்பலாமா?

தங்கமணி: இடுப்பை ஒரு முறை தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டே,

‘ம், நான் ரெடி, போகலாம் வாங்க.’

காட்சி-2

இடம்: பாஸ்கரன் வீடு

பொன்னம்மாள் ஒரு பெட்டிகோட்-ஐ கையில் வைத்துக் கொண்டு அதில் உள்ள இன்ஸைட் பாக்கெட்டில் தன் நகைகளை போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அறைக்கு வெளியில் அவள் கணவன் பாஸ்கரன் குரல் கொடுக்கிறான்.

பாஸ்கரன்: என்ன. ட்ரெஸிங் ஆச்சா?

பொன்னம்மாள்:  இதோ வந்துட்டேங்க.

சிறிது நேரம் கழித்து அறையிலிருந்து அலங்கரித்துக் கொண்டு வருகிறாள், பொன்னம்மாள்.

பொன்னம்மாள்:  ‘ம், வாங்க போகலாமா!’

காட்சி-3

இடம்: கடை வீதி

தங்கமணியும் அவள் கணவன் கனகராஜும் தெருவில் நடந்து வருகின்றனர். அவர்கள் டெல்லியிலிருந் து ஒரு மாத விடுமுறையில் சென்னை வந்துள்ளனர். நல்ல செல்வம் படைத்தவர்கள். தங்கமணி, மிகவும் சாதாரண படாடோபம் இல்லாத உடை உடுத்தியிருந்தாள். கழுத்திலும், கைகளிலும் யாதொரு நகையும் அணியாது ஸிம்பிள் ஆக தோன்றினாள்.

தொலைவில், அவளின் தோழி, பொன்னம்மாள், கணவர் பாஸ்கரனுடன் வந்து கொண்டிருக்கிறாள். அவள் வருவதைக் கண்டு தங்கமனி தன் கணவன் கனராஜுவிடம் கூறுகிறாள்.

தங்கமணி: ஏங்க, அதோ வருவது பொன்னமா இல்லே? கல்கத்தாவிலிருந்து அவளும் விடுமுறையில் வந்திருக்கா போலிருக்கிறது.

கனகராஜ்: ஆமாம், வருவது உன் ஃப்ரெண்டு பொன்னமாதான். அவளும் லீவில் வந்திருப்பாளோ?

இதற்குள் பொன்னம்மாளும் இவர்களை பார்த்து விட்டு அருகில் வருகிறாள்.

பொன்னம்மாள்: என்ன, தங்கமணி, சௌக்கியமா? எப்படி இருக்கு டெல்லி குளிரெல்லாம்?

தங்கமணி: சௌக்கியம்தான். டெல்லி குளிர் இப்போ தேவலை.

பொன்னம்மாள்: உங்கிட்டே ஏதோ மாறுதல் தெரியுதே!.... ஆங், நீ எப்போதும் நிறைய நகைகள் போட்டு கிட்டு வருவியே! ஏன் இப்ப இப்படி ரொம்ப மாடர்னா ஆயிட்டே.

தங்கமணி:  ம், ம்…..அது….. வந்து …ஒன்றுமில்லை.

பாஸ்கரன்: (மிகவும் தாழ்ந்த குரலில்---பொன்னம்மாவிற்கு மட்டும் கேட்கும் வண்ணம்) அவங்களுக்கு என்ன கஷ்டமோ? நீ பாட்டுக்கு ஏதாவது கேட்டு வருத்தப் படுத்தாதே.

கனகராஜ்: (மிகவும் தாழ்ந்த குரலில்---தங்கமணி காதில் மட்டும் கேட்கும் வண்ணம்) ஏன்? வெட்கமாக இருக்கா சொல்வதற்கு. சும்மா சொல்லு. பரவாயில்லை.

தங்கமணி: ம்.. அது, ஒன்றுமில்லை…….ஆமாம், நீ ஏன் ஒன்றும் இல்லாமல் கருக மணி மாலையோட வந்திருக்கே? போன தடவை வந்தப்போ கூட வீ.பி.வீ நகை கடையிலிருந்து எட்டு பவுனுக்கு ஒரு சங்கிலி வாங்கிட்டு போனியே?

கனகராஜ்: ஏன், தங்கம் வெட்கப்படறே? நானே சொல்றேன்…. வந்து இரண்டு மாதம் முன்பு ஒரு நாள், டெல்லியிலே உத்தர சாமி மலை கோவிலுக்கு போயிட்டு வரப்போ, வழியிலே இரண்டு திருட்டு பசங்க

எதிரே வந்து கத்தியைக் காட்டி மிரட்டினாங்க. இவ கழுத்து நகையெல்லாம் கழட்டி கொடுத்து உயிர் தப்பினால் போதுமென்று வீடு வந்து சேர்ந்தோம். இப்போதெல்லாம், டெல்லியில் திருட்டு அதிகமாகவே நடக்கிறது.

அதனால், அவள் பயந்து கிட்டு தன் நகையெல்லாம் ஊருக்கு போனால் எப்போதும் ஒரு நீண்ட துணிப் பையில் போட்டு தன் இடுப்பிலேயே சுத்திக்கிட்டு வருவா. அதை வீட்டில் வைப்பதேயில்லை. அந்த காலத்தில் குழந்தைக் கெல்லாம் இடுப்பில் அரணா கயிறு கட்டுவோம். இப்போ, நகை தொலைந்துவிடக் கூடாதேவென்று இடுப்பிலேயே கட்டிக்கிட்டு இருக்கா. ….. அவ்வளவுதான்.

பாஸ்கரன்: (பொன்னம்மாவைப் பார்த்து)

என்ன திருப்தி தானே உனக்கு இப்போ? நீ உன் கதையை சொல்ல வேண்டாமா?.....ம்….உனக்கும் வெட்கமா? அப்ப நானே சொல்கிறேன். உங்க டெல்லியாட்டம், கல்கத்தாவிலும் திருட்டுக்கும், கொலைக்கும் குறைவில்லை. அங்கேயும் பகலில் வீடு புகுந்து கொள்ளை அடிப்பது அதிகமாச்சு. அப்படித்தான், இவ ஒரு நாளைக்கு வெளியில் போயிட்டு வரப்போ, பின்னாடியே ஸ்கூட்டரில் ஒரு திருடன் இவ கழுத்தில் இருந்த சங்கலியை இழுத்து அறுத்துக் கொண்டு போயிட்டான். அவ தன் தாலியையும் சங்கிலியில் போட்டு இருந்ததனால், இரண்டும் சேர்ந்து பறி போயிற்று. இப்பெல்லாம், அங்கே, நிறைய    பேர் தாலி சங்கலி, பொன் தாலி எல்லாவற்றையும் கழட்டி பாங்க் லாக்கரில் வைத்து விட்டு, ஒரு மஞ்சளைத்தான் கயிற்றில் கட்டிப் போட்டுக் கொள்கிறார்கள்.  பவுன் இப்பத்தான் விலை அதிகமாகி  ரூபாய் 170/- க்கு விற்கிறது. ஊருக்கெல்லாம் சென்றால் தன் உள் பாவடையில் ஒரு சைடு பாக்கட்டை வைத்து தெய்த்துக்கிட்டு அதுலேயே வைச்சிருக்கா……அதனால், நகை இருப்பது ஒருவருக்கும் தெரியாதில்லையா? நகையும் திருட்டு போக வாய்ப்பில்லை.

கனகராஜ்: பாங்க் லாக்கரை விட பத்திரமான இடத்திலே

இருக்கிறதென்று கூறுகிறீர்கள், அப்படித்தானே?

பொன்னம்மாள்: (சிணுங்கிக் கொண்டே, பாஸ்கரனிடம்) என்னங்க இதெல்லாம் சொல்லிக்கிட்டு….

தங்கமணி: (கனகராஜிடம்) இதுவும் நல்ல ஐடியாதாங்க…….அப்ப நானும் இனிமே என் பெட்டிகோட்டில் சைடு பாக்கட் வைத்து தைத்து கொள்கிறேங்க.

கனகராஜ்: தைச்சுக்க, தைச்சுக்க……… தையற்காரர்கலெல்லாம் வேலை இல்லாமல் இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கும் பிழைப்பு நடக்கணுமில்லயா?

அப்போது எதிரில், தங்கமணி, பொன்னம்மாள் இவர்களின் தோழி பட்டம்மாள் வருகிறாள். அவளும் நல்ல வசதியுள்ளவள். ஆனால், அவள் இவர்கள் இருவரைக் காட்டிலும் சாதாரண உடை உடுத்தியிருந்தாள். அவளுக்கு பட்டாடை உடுத்துவதில் ஒரு மோகம் உண்டு. ஆனால், இப்போது ஒரு காட்டன் புடவையைத்தான் உடுத்தியிருந்தாள்.

பொன்னம்மாள்: என்ன, பட்டு, சௌக்கியமா? எப்போ பாட்னாவிலிருந்து சென்னை வந்தாய்? பட்டு எப்போதும் தன் பெயருக்கு ஏற்ப பட்டு ஆடையைத்தானே உடுத்துவாய். இப்ப ஏன் இந்த பஞ்ச கோலம்?

பட்டம்மாள்: அந்த கதையை ஏண்டி கேட்கிறீங்க! ஒரு நாள் மாலை கடைத் தெருவிற்கு சென்று விட்டு வீடு திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தேன். குளிர் காலமானதால் சற்று முன்பாகவே இருட்டி விட்டது. எங்க வீடு இருக்கும் தெருவில் மின்சாரம் வேறு இல்லை. அப்போ திடீரென்று ஒரு திருடன் கையிலே கத்தியுடன் எதிர்த்தாற் போல் வந்து நின்று கொண்டு நகையெல்லாம் கொடு என்று மிரட்டி பிடுங்கி விட்டான். பயந்து கொண்டே நானும் கழட்டி கொடுத்து விட்டேன். அந்த அயோக்கியன், அதோடு என்னை விட வில்லை. நான் கட்டியிருந்த பட்டு புடவை  வேறு அவனுக்கு அந்த இருட்டில் பள பளவென்று தோன்றியது.  அவன் அந்த பட்டுப் புடவையையும் கழட்டிக் கொடுத்தா தான் என்னை உயிருடன் விடுவேன் என்று மிரட்டினான். நானும் வேறு வழி அறியாது, புடவையையும் கழட்டி அவன் மூஞ்சியில் வீசி விட்டு பெட்டிகோட்டுடன் வீடு வந்து சேர்ந்தேன். அன்று முதல் இந்த எளிமை கோலம்தான்.

பாஸ்கரன்: ஆமாம், பவுன் நகை போதாதென்று, பட்டு புடவையையும் பணம் பெரும் சாமானென்று கேட்டு வாங்கிட்டானோ என்னவோ? பாட்னாவிற்கு டெல்லி மற்றும் கல்கத்தாவே தேவலை போலுள்ளது.

அப்போது அங்கே அவர்களின் மற்றொரு தோழி சுந்தரி தொலைவில் வருவது தெரிகிறது. சுந்தரி ஒரு நடுத்தர குடும்பத்தில் பிறந்தவள். வீட்டு மற்றும் பொருளாதார நிலமையினால், அவளும் வேலைக்குச் செல்கிறாள். எப்போதும் நகை ஏதும் அணியாது, கண்ணாடி வளையல்களும், ப்லாஸ்டிக் மணி மாலையும்தான் அணிந்து இருப்பாள். ஆனால், இப்போது கைகளிலும் , கழுத்திலும் நகைகள் பள பளக்கின்றன. அது கண்டு மூன்று வசதி படைத்த தோழிகளும் ஆச்சரியப் படுகின்றனர்.

பொன்னம்மாள்: பாருடி தங்கம்மா, நாம பயந்து பயந்து இடுப்பிலும், பெட்டிகோட்டிலும் நகைகளை வைத்துக் கொண்டு வரோம். இந்த சுந்தரி சாதாரணமா இருந்தா! இப்ப நகைகளை போட்டுகிட்டு மினுக்கிக் கிட்டு இருக்கா……..எங்கேயிருந்து இவளுக்கு இவ்வளவு பணம் வருது? சாதாரண வேலைதானே பார்க்கிறா. அதிலே சேமிச்சு இவ்வளவு நகை வாங்கிக்க முடியுமா,அதுவும், பவுன் இந்த விலை விக்கிறப்போ?

தங்கமணி: ஆமான்டீ………அற்பத்துக்கு பவிசு வந்தா அர்த்த ராத்திரிலே கூட குடை பிடிக்கும்னு சொல்லுவாங்க………..அதான், நாமெல்லாம் பிறந்ததிலிருந்து தங்க நகை போட்டு கிட்டிருந்தோம்….இப்போ பயந்துகிட்டு இருக்கோம். இவளுக்கு, இப்ப தான் தங்க நகைனாலே என்னனு தெரியும். அதான் தலை கால் புரியாம நகைகளைப் போட்டுகிட்டு வரா…….ம்….?

அதற்குள் சுந்தரி அவர்களை நெருங்குகிறாள்.

சுந்தரி: என்ன, நடு ரோட்டிலே எல்லாரும் சேர்ந்துகிட்டு, ரவுண்ட் டேபிள் கான்ஃபெரென்ஸ் நடத்திறீங்க? எல்லோரும் சௌக்கியமா இருக்கிறீங்களா? ஆனா, உங்கள பார்த்தா சௌக்கியமா இருக்கிறாப்பல தெரியலையே!

பட்டம்மாள்: ஆமாண்டி சுந்தரி, கொஞ்சம் அசௌகரியம்தான். நீ சௌக்கியமா இருக்கியா? இப்ப உனக்கு நல்ல வசதியெல்லாம் வந்திருச்சு போல இருக்கு. நகையும் நட்டும் போட்டுகிட்டு நல்லா ஜிம்முனு இருக்கியே. உனக்கு என்னம்மா, நீ ஒரு டீ. ஐ. ஜி(Double Income Group). உன்னோட வசதிக்கு என்ன குறைவு?

சுந்தரி: டீ. ஐ. ஜி ன்னா என்னடி?

பட்டம்மாள்: டபுள் இன்கம் க்ரூப்—அதான் நீயும் வேலைக்குப் போய் சம்பாதிக்கிறாய். உன் வீட்டுக் காரரும் சம்பாதிக்கிறார் இல்ல!

சுந்தரி: அது சரி, உனக்கென்னம்மா சொல்லிட்டே. நான் ஆபிஸ் போகலைனா வீட்டுல இரண்டு ஜீவனுக்கு சாப்பாடு கிடைக்காது.

தங்கமணி: (ஏளனமாக) ஆனா, உன்னைப் பார்த்தா அப்படித் தெரியலயே!

சுந்தரி: எதைப் பார்த்து அப்படி சொல்றே? ஓ ஹோ, இந்த நகைகளையெல்லாம் பார்த்துத்தானே! எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே புரியவில்லை. ….பரவாயில்லை…..இதுல ஒரு பெரிய கதையே அடங்கியிருக்கு….

ஒரு நாள், நான் ஆபிஸ் விட்டு வீட்டிற்கு திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தேன். மாச கடைசி வாரம். பர்ஸோ எம்ப்டி…..அதனாலே நடந்தே வந்தேன் வீட்டுக்கு……..அப்போ நல்லா இருட்டாகி விட்டது. குறுக்குப் பாதையில் வந்தா சீக்கிரம் வந்து விடலாமென்று ஒரு சேரிக்குள் நுழைந்து வந்து கொண்டிருந்தேன். அப்போ, ஒரு ராஸ்கல் கையில் எதையோ வைத்துக் கொண்டு நகைகளைக் கழட்டி கொடு என்று மிரட்டினான்… எனக்கு பயமாய் போயிடுச்சு. ..இருந்தாலும் ஒரு பக்கம் பயம்; ஒரு பக்கம் சிரிப்பு வந்தது. அதனால் மெதுவாக தைரியத்தை வர வழைச்சிக்கிட்டு “எங்கிட்ட ஒரு நகையும் இல்லை….தாலி கூட தங்கத்தில் போட்டுக்க முடியாத  பாவி நான்…”

ராஸ்கல் (திருடன்): அடச்சீ, சாவு கிராக்கி என்று திட்டிவிட்டு கையில் இருந்த கழியால் முதுகில் பல முறை அடித்து விட்டு சென்றான்.

வலி தாங்காமல், ஒரு வாரம் ஆபிஸிற்கு லீவு வேறு போடும்படியாகி விட்டது. சம்பளமும் போச்சு……..

இப்படி பயந்திருந்து வீட்டிலேயே இருந்தா கஞ்சி சாப்பாடு கூட கிடைக்காது….ஆகவே, போலி நகைகளை ஒரு 50 ரூபாய்க்கு வாங்கி போட்டு வெளியே செல்ல ஆரம்பித்தேன். ஆபிஸ் போகாம இருக்க முடியாத நிர்பந்தம் வராது பாரு……..

தோழிகள் ஒருவரை ஒருவர் பொருள் பொதிய பார்த்துக் கொண்டனர். பாஸ்கரனும்,  கனகராஜும் மெல்லியதாக சிரித்துக் கொண்டனர்.  தங்கமணி தன் இடுப்பைத்  தடவி பார்த்துக் கொள்கிறாள். பொன்னம்மாள் தொடையை சொரியும் பாவனையில் பெட்டி கோட்டை  தொட்டுப் பார்த்துக் கொள்கிறாள்.

ஊஹூம், இவர்களை ஒன்றும் மாற்ற முடியாது. பொன் நகை இருந்தும் அனுபவிக்க முடியாத ஒரு இனம். பொன் நகை இல்லாது போலி நகைகளுடன் செல்லும் சுந்தரி போன்ற மற்றொரு இனம். இவர்களெல்லாம் மாறப் போவதில்லை. இவர்கள் தற்கால “மைடாஸ்” கள்.

மாடர்ன் மார்க்கண்டேயன்

வாழ்க்கை-நோய்- ஒன்று ஒன்றாய் வேதனைகள், உடல் தளர்ச்சி, படுக்கையில் ஒரு வருடமோ, இரண்டு அல்லது மேலும் எவ்வளவு வருடங்கள் படுத்த படுக்கையிலேயே வாழ வேண்டுமோ? பதில் கிடைக்காமல் இது போன்று பலர்.

நான் அந்த பலரில் ஒருவனாகி விடுவேனோ? என் மனம் அசை போடுகிறது.

நானும் 70 வயதில் ‘கான்ஸரை’ நண்பனாக்கிக் கொன்டேன்; இல்லை அது என் நண்பனாகி  விட்டதோ? புரியவில்லை. மருத்துவமனை, மருத்துவர், மருந்து என்ற ‘ம’ ‘ம’ மந்திரங்கள் என் வாழ்க்கையில் தொடர்ந்தன.

ஆனால், ஆச்சரியமாக விரைவில் உடம்பில் தேர்ச்சி, புதிய பலம், இளமை திரும்பி விட்டதோ என்ற எண்ணம் தோன்ற தொடங்கியது. நடையில் நிதானம், தானே எல்லா முக்கிய தேவைகளை (குளிப்பது, சுத்தம் செய்து கொள்ளுதல் முதலானவைகள்) செய்து கொள்ளுதல் மிக எளிதாக இருந்தன.

நீச்சல் எனக்கு பிரியமான பொழுது போக்கு. சென்றால் ஒரு மணி நேரம். மூன்று மாதங்களில் நீச்சல் குளத்தில் இறங்கினேன். ஆசை தீர நீச்சல் குளத்தில் குளித்தேன். நீந்தினேன். வீட்டில் எதிர்ப்பு. பிறர் கண் பட்டு விடும், இவ்வளவு விரைவில் குணமாகிவிட்டதே என்று நினைப்பார்களாம்! எனக்கு சிரிப்பு வந்தது.

நாட்கள் உருண்டன. தினமும் முன்னேற்றம், இத்தனை விரைவிலா?

காலனியில் தெரிந்தவர்கள் கூறுவது காதில் விழுகிறது.. ஒரு புன்னகையுடன் நடக்கிறேன். பெருமிதம் என்றும் சொல்லலாம்.

தினம் ஒரு புராணக் கதை, ப்ளாக்( )எழுதுவது, பகவத் கீதா படிப்பது, வெளியில் நடந்து செல்லுதல் என்று ஒவ்வொரு நாளும் அமைதியாக சென்றது. முந்தைய நாள் கஜேந்திர மோக்ஷ்ம்; இன்று மார்கண்டேயன் புராணம் படித்து முடித்தேன். கண்களின் ஓரங்களில் கண்ணீர் வழிகிறது.

மனைவி காலை உணவாக கஞ்சி கோப்பையை அன்புடம் தருகிறாள். அவள் முகத்தில் தான் எவ்வளவு கவலை? அழகு என்பதற்கு உதாரணம் என்றால் அவளைக் கூறலாம். இன்று முதிர்ச்சி தெரிகிறது. ஆனால், ஆழ்ந்த நம்பிக்கை என் உடல் சரியாகி விடும் என்று.

கஞ்சியை குடித்து முடிக்கிறேன். காலி கோப்பையை அவளிடம் கொடுக்கிறேன். அப்படியே அவள் தோளில் சாய்ந்து விடுகிறேன். அவளுக்கு சற்று அதிர்ச்சி. எங்கள் பெண்ணை கூப்பிடுகிறாள்.

என்னில் ஒரு உணர்வு. மார்க்கண்டேயன் கதையை படித்து விட்டு நானும்  மார்க்கண்டேயன் மோக்ஷ்ம் அடைந்து விட்டேனோவென்று! உடலில் ஒரு அசைவுமில்லை. அவர்களுக்குத் தெரிய சிறிது நேரம் பிடிக்கிறது. வேகமாக வந்த ‘கான்ஸ்ர்’ எங்கும் பரவாமல் வேகமாக குணமடைந்து விட்ட காரணம்  வேகமாக மேலுலகம் செல்லத்தானோ! இனி யாரைப் பற்றி கவலை. நான் இறந்து விட்டேன் என்று எல்லோரும் நினைத்தனர்.

சிவ பெருமான் மார்கண்டேயனை காப்பாற்றியதுபோல், எனக்கு பாக்கியம் இல்லையோ! ஆனால், என் மனைவி மனம் தளரவில்லை. ஆம்புலன்ஸ் தருவிக்கப் பட்டது. மீண்டும் மூன்று ‘ம’ க்கள்  “மருத்துவமனை, மருந்து, மருத்துவர் முயற்சி.

பிரசவத்திற்கு ஆவலுடன் ஆபரேஷன் அறையின் முன்னால் காத்திருக்கும் குடும்பம் போல், என் உறவினர்களும்,  சில நண்பர்களும் காத்திருந்தனர். சற்று நேரம் கழித்து மருத்துவர் வெளியே வந்தார். முகத்தில் ஒர் புன்னகை தெரிந்தது. அதை பார்த்து எல்லோருக்கும் ஒரு பெரு மூச்சு. அதில் எவ்வளவு நிம்மதி. ‘அவர் பிழைத்து விட்டார். இனி கவலை இல்லை.’

மருத்துவர் சிவபெருமான் உருவில் வந்து என் மனைவியின் வைராக்கியத்தை மதித்து மார்க்கண்டேயனை காப்பாற்றியது போல் இருந்தது.                                                                                                                                 

எஸ். சந்தானம் (கொமச்சா)    

பூனே

13 பிப்ரவரி 2019